"Een zwemmer zwemt, hij zwemt in zee
Hij zwemt weg van het strand
Maar neemt bepaalde beelden met zich mee
Van wat hij achter liet op het land"
Michiel heeft afscheid genomen van het leven.
Maandag 12 september om kwart na twee.
Uitvaartdienst: Donderdag 15 september om 10u30
Sint-Martinuskerk
Liebaardstraat, 8792 Desselgem
dinsdag 13 september 2011
maandag 5 september 2011
Doodsangsten en afzien.
Gisterenavond, vannacht en vandaag waren een hel.
Het besef.
Ik word niet beter.
Mijn lichaam takelt af en mijn geest begint dit heel goed op te merken. Resultaat: instant depressie als het ware, zware huilbuien, ik wou dat het reeds voorbij was.
Wrm nog zo afzien, zo bewust het verval van mijn lichaam meemaken, de pijn en de stress en de doodsangsten.
Het begon zo: ik voelde gisteren in de jacuzzi dat ik zwaar, maar dan ook zwaar, verzwakt was. Dat komt omdat alles wat ik eet naar de kanker gaat en die zet dit om in ascites: buikvocht vol eiwitten. Iedere week verlies ik ongeveer tien liter van dit vocht, tijdens de puncties, want als dat vocht zich opstapelt is de pijn extreem hels en krijg ik bloeduitstortingen door de hevige spanning in m'n buik. Pijn en miserie dus.
Mijn lichaam... krijgt dus - ondanks dat ik nog goed kan eten - geen voldoende bouwstoffen meer voor zichzelf. Mijn lichaam... verzwakt. En dat zal wrs verder zo gaan tot ik in een comateuze toestand terecht kom en uiteindelijk op een gegeven moment zal 'vertrekken'. Dat zijn de vooruitzichten. Zowel fysiek als mentaal heel zwaar om te bevatten. Vandaar dat ik er nu *een beetje* door zit.
Vandaag, na de punctie, heb ik dan maar nog wat pijnstillers en kalmeerpilletjes genomen en de mensen van de palliatieve en de dokter zijn dan gekomen om mijn behandeling weer aan te passen. We gaan nu vooral werken aan een goede, ononderbroken nachtrust (want die is momenteel ongeveer onbestaande, en het is toch wel belangrijk dat die in orde komt). Dit met behulp van een subcutain (onderhuids) spuitje dat twaalf uur blijft zitten en gedurende die tijd een medicijn (soort doodsangstwerend sedatief) in mij verspreidt. Overdag wordt dat losgemaakt, zodat ik overdag mijn momenten van helderheid wel kan behouden, maar in de hoop dat een lange stevige nachtrust het emotioneel toch al een stuk lichter zal maken. We zullen zien of we dit later zullen moeten opdrijven of niet.
Ik ben intussen van mening: liever half gedrogeerd, verdoofd, maar quasi-gelukkig en ontspannen, dan scherp van geest en alle pijn, angst, verdriet, machteloosheid van de bovenste plank te moeten meemaken.
Ik ben nog steeds niet echt bang om te sterven, het wordt steeds onafwendbaarder, maar hoe wordt de tijd opgevuld die mij intussen nog rest.... Dat is mijn grote vraag, de vraag waar ik bang voor ben.
In ieder geval ben ik nu wat kalmer nu de nieuwe regeling er is en ik hoop dat vannacht een goede nacht wordt en dat dat subcutain spuitje, dat verbonden zou zijn met een of ander pompje, niet te veel hinder geeft. Het is voor mama en Elise ook een ware hel om hun kind en broer zo te moeten zien aftakelen en afzien... Ze zijn zo sterk ook, de reden dat ik zo sterk kan zijn, komt door hen. Mama regelt ALLES, hoe ze het doet weet ik niet, maar ze heeft zo'n kracht in haar. Ze is nog altijd de enige bij wie ik mij echt 'geborgen' voel. We hebben veel mooie gesprekken. Vol liefde. 't Gaat diep, hoor. Ik kan het moeilijk onder woorden brengen. En Elise ja, zij is mama II, de rots in de branding, over haar heb ik het al vaak vol lof gehad. Mijn twee madammen. Ach :( Ik zie hen zo graag.
Hier laat ik het bij. Ik wil maar zeggen: 't is niet omdat we sterk en moedig en ik weet niet wat allemaal zijn, dat het daarom minder pijnlijk of uitputtend is. Integendeel. We gaan echt tot de diepe kern, en da's heavy stuff. Maar we zouden het niet op een andere manier kunnen doen.
Bon, that's it for today.
Liefs
Hier laat ik het bij. Ik wil maar zeggen: 't is niet omdat we sterk en moedig en ik weet niet wat allemaal zijn, dat het daarom minder pijnlijk of uitputtend is. Integendeel. We gaan echt tot de diepe kern, en da's heavy stuff. Maar we zouden het niet op een andere manier kunnen doen.
Bon, that's it for today.
Liefs
zondag 4 september 2011
Een zomerse zaterdagavond - as it should be.
Namaste mere yaar
Gisteren kreeg ik waar ik al de hele tijd naar verlangde: warm tropisch weer. Op zich heerlijk, maar ik was (wederom) vergeten dat ik momenteel leef met een zwaar verzwakt lichaam, dus het heeft toch wel z'n impact gehad. Ik heb zowat de hele dag liggen rusten, buiten in de schaduw, of op m'n bed, in een half-wakkere, half-emotionele toestand. Maar ik klaag niet, ik vond het oprecht fijn !
Tegen vier uur in de namiddag zijn Elise en ik dan naar de Kinepolis in Kortrijk afgezakt. We hadden daar afgesproken met papa, Beverly en Marijke om naar een heel smurfig filmpje te gaan kijken. Niet direct het hoogste 'niveau', maar wat is 'niveau', als je gewoon wat ontspanning wilt, weg van de zorgen en het piekeren en de doodsangsten die soms totaal onvoorspelbaar de kop opsteken.
Het terugzien van papa, Beverly en Marijke was enigzins emotioneel, we hadden ze al lange tijd niet meer gezien, en wat al de hele dag aan de oppervlakte van mijn wezen sluimerde brak even los. Al bij al was het een moment van begrip en liefde, en na een kwartiertje praten waren we klaar voor de film. Die was ronduit... smurfachtig, meer kan ik daar niet over zeggen, 't verhaaltje was standaard en ok gebracht en de zaal zat gelukkig niet overvol moet joelende luidruchtige kindjes. De sfeer was luchtig en ontspannen na afloop en naar goede gewoonte (van Elise en ik) gingen we dan met z'n vijven een ietsje eten in de McDonald's die daar vlakbij ligt.
Nou, 't werd weer een echt fret-festijn: ik had die dag nog niet zo veel gegeten en 'k had best wel honger. Elise ook trouwens... Ik zal maar niet vermelden wat voor ongezond(ig)heden we allemaal naar binnen hebben gespeeld. We konden trouwens gezellig buiten zitten, tussen de uitlaatgassen van de auto's die aanschoven op de inrit en de rokende mensen: wat wil ne mens nog meer om zich weer eens volledig normaal, westers, etcetera te voelen? :D Na een tijdje begon ik het wel te voelen. Mijn rug - door al het rechtop zitten zonder leuning - en ook de rest van mijn lijf verlangden naar wat platte rust. Dus namen we afscheid en gingen we elk onze eigen weg weer op, na een voor mij geslaagde avond :)
Het deed deugd er eens volledig uit te zijn: weg van thuis, mijn kamer, die twee (superfantastische) mensen die mij altijd omringen, mijn hoofd klaarde er eens van op. Maar dan ben je toch weer blij dat je thuis kan komen op je vertrouwde stek, je vertrouwde kamer, Elise die mijn superdeluxe smoothie nog bereidt voor de volgende ochtend - ik ga 'm sebiet uit de frigo halen en binnensloeberen se !
Woeps - heb opeens niets meer te melden. Dat betekent het einde van deze blog...
Dag lieve mensen en wie weet...
Phir milenge !
Michiel
P.S.: Er doen zich soms problemen voor om reacties te plaatsen op m'n blog. Ik weet ook niet hoe het komt. Bij de instellingen vind ik niet direct wat ik moet doen of wat er fout gaat. Indien iemand het wél weet mag die altijd een smurfige tip geven.
Gisteren kreeg ik waar ik al de hele tijd naar verlangde: warm tropisch weer. Op zich heerlijk, maar ik was (wederom) vergeten dat ik momenteel leef met een zwaar verzwakt lichaam, dus het heeft toch wel z'n impact gehad. Ik heb zowat de hele dag liggen rusten, buiten in de schaduw, of op m'n bed, in een half-wakkere, half-emotionele toestand. Maar ik klaag niet, ik vond het oprecht fijn !
Tegen vier uur in de namiddag zijn Elise en ik dan naar de Kinepolis in Kortrijk afgezakt. We hadden daar afgesproken met papa, Beverly en Marijke om naar een heel smurfig filmpje te gaan kijken. Niet direct het hoogste 'niveau', maar wat is 'niveau', als je gewoon wat ontspanning wilt, weg van de zorgen en het piekeren en de doodsangsten die soms totaal onvoorspelbaar de kop opsteken.
Het terugzien van papa, Beverly en Marijke was enigzins emotioneel, we hadden ze al lange tijd niet meer gezien, en wat al de hele dag aan de oppervlakte van mijn wezen sluimerde brak even los. Al bij al was het een moment van begrip en liefde, en na een kwartiertje praten waren we klaar voor de film. Die was ronduit... smurfachtig, meer kan ik daar niet over zeggen, 't verhaaltje was standaard en ok gebracht en de zaal zat gelukkig niet overvol moet joelende luidruchtige kindjes. De sfeer was luchtig en ontspannen na afloop en naar goede gewoonte (van Elise en ik) gingen we dan met z'n vijven een ietsje eten in de McDonald's die daar vlakbij ligt.
Het deed deugd er eens volledig uit te zijn: weg van thuis, mijn kamer, die twee (superfantastische) mensen die mij altijd omringen, mijn hoofd klaarde er eens van op. Maar dan ben je toch weer blij dat je thuis kan komen op je vertrouwde stek, je vertrouwde kamer, Elise die mijn superdeluxe smoothie nog bereidt voor de volgende ochtend - ik ga 'm sebiet uit de frigo halen en binnensloeberen se !
Woeps - heb opeens niets meer te melden. Dat betekent het einde van deze blog...
Dag lieve mensen en wie weet...
Phir milenge !
Michiel
P.S.: Er doen zich soms problemen voor om reacties te plaatsen op m'n blog. Ik weet ook niet hoe het komt. Bij de instellingen vind ik niet direct wat ik moet doen of wat er fout gaat. Indien iemand het wél weet mag die altijd een smurfige tip geven.
woensdag 31 augustus 2011
Ergens tussen Lughnasad en Mabon.
Hier zijn we nog eens op de laatste ochtend van augustus.
Morgen gaan duizenden kindjes terug naar school, een nieuwe cyclus start... Het valt mij ook op dat de dagen beginnen te korten, minder licht, minder zon. Daar ben ik niet zo blij mee, maar het is iets waar niet aan onderuit kan. We zitten ondertussen halfweg tussen Lughnasad en Mabon, de laatste feestdagen van het keltisch jaarwiel. Volgens deze kalender is de herfst al een maand bezig en wanneer de dag en de nacht even lang duren (met Mabon, 21 september) is de herfst halfweg. Niet zo'n vrolijke gedachte. Wel een vrolijke gedachte dat als je bedenkt dat we hier een mooie invulling kunnen aan geven.
Het is een tijd van afsluiten en voorbereiden op de korte koude winterdagen. Gezelligheid, haardvuur, dekentjes, thee, vriendelijke woorden, verdraagzaamheid en liefde zijn nu heel belangrijk denk ik. En dankbaarheid ook. Zomaar, omdat we hier zijn, omdat we leven en de kans krijgen om er iets moois van te maken, dus laten we dat dan ook doen.
Ikzelf heb het vaak moeilijk. Soms slaap ik goed, soms echt heel slecht, dat kan door nachtmerries, door pijn, of door beide zijn. De vroege ochtend is mijn beste moment om te slapen. 's Avonds word ik vaak heel emotioneel. Ik hou mij wel moedig en zo, ik hoor het heel vaak van de mensen rondom mij, en mss is dat ook wel zo... maar dat maakt de situatie waarin ik mij bevind niet minder zwaar.
Ik vind er nog steeds geen gepaste woorden voor: aanvaarden dat je er over een paar maand (of weken) niet meer bent. Weg, verdwenen. Algemene reactie is dat men mij nooit zal vergeten en lang bij hen zal dragen. Da's superlief en ik geloof dat ook. Maar... waar ben IK dan op dat moment? Het is zo ingrijpend. Bij mij verdwijnt ALLES, terwijl een buitenstaander een vriend, een kind, een broer etc. verliest, en dàt is al zo ingrijpend. Maar nadenken over je eigen leven verliezen, dat is gewoon... niet te vatten.
Ik probeer er zo weinig mogelijk aan te denken en in het nu te leven.
Nja se. Ik ga nog wat slapen. O ja, ik zeg idd dat ik ALLES moet achterlaten, maar ik geloof ook wel dat ik op die Andere Plaats waar ik naartoe ga, evenveel en mss veeeeeeel meer (goeds) ga terug krijgen. Het probleem is: ik ken die Andere Plaats niet. Niemand kent ze. En dàt maakt het wel behoorlijk eng.
Ok. Slapen, zegt mijn lichaam. Ik zal maar luisteren, want ik wil geen ruzie, en zeker niet tussen mijn lichaam en mijn geest. Harmonie remember?
Liefs en tot een volgende schrijven.
PS: Ondanks mijn 'herfstverheerlijking' daarnet, hoop ik stiekem heel erg veel op een warme zonnige nazomer, zoals het deze lente ook was. Ik heb de zon enorm gemist :(
Morgen gaan duizenden kindjes terug naar school, een nieuwe cyclus start... Het valt mij ook op dat de dagen beginnen te korten, minder licht, minder zon. Daar ben ik niet zo blij mee, maar het is iets waar niet aan onderuit kan. We zitten ondertussen halfweg tussen Lughnasad en Mabon, de laatste feestdagen van het keltisch jaarwiel. Volgens deze kalender is de herfst al een maand bezig en wanneer de dag en de nacht even lang duren (met Mabon, 21 september) is de herfst halfweg. Niet zo'n vrolijke gedachte. Wel een vrolijke gedachte dat als je bedenkt dat we hier een mooie invulling kunnen aan geven.
Het is een tijd van afsluiten en voorbereiden op de korte koude winterdagen. Gezelligheid, haardvuur, dekentjes, thee, vriendelijke woorden, verdraagzaamheid en liefde zijn nu heel belangrijk denk ik. En dankbaarheid ook. Zomaar, omdat we hier zijn, omdat we leven en de kans krijgen om er iets moois van te maken, dus laten we dat dan ook doen.
Ikzelf heb het vaak moeilijk. Soms slaap ik goed, soms echt heel slecht, dat kan door nachtmerries, door pijn, of door beide zijn. De vroege ochtend is mijn beste moment om te slapen. 's Avonds word ik vaak heel emotioneel. Ik hou mij wel moedig en zo, ik hoor het heel vaak van de mensen rondom mij, en mss is dat ook wel zo... maar dat maakt de situatie waarin ik mij bevind niet minder zwaar.
Ik vind er nog steeds geen gepaste woorden voor: aanvaarden dat je er over een paar maand (of weken) niet meer bent. Weg, verdwenen. Algemene reactie is dat men mij nooit zal vergeten en lang bij hen zal dragen. Da's superlief en ik geloof dat ook. Maar... waar ben IK dan op dat moment? Het is zo ingrijpend. Bij mij verdwijnt ALLES, terwijl een buitenstaander een vriend, een kind, een broer etc. verliest, en dàt is al zo ingrijpend. Maar nadenken over je eigen leven verliezen, dat is gewoon... niet te vatten.
Ik probeer er zo weinig mogelijk aan te denken en in het nu te leven.
Nja se. Ik ga nog wat slapen. O ja, ik zeg idd dat ik ALLES moet achterlaten, maar ik geloof ook wel dat ik op die Andere Plaats waar ik naartoe ga, evenveel en mss veeeeeeel meer (goeds) ga terug krijgen. Het probleem is: ik ken die Andere Plaats niet. Niemand kent ze. En dàt maakt het wel behoorlijk eng.
Ok. Slapen, zegt mijn lichaam. Ik zal maar luisteren, want ik wil geen ruzie, en zeker niet tussen mijn lichaam en mijn geest. Harmonie remember?
Liefs en tot een volgende schrijven.
PS: Ondanks mijn 'herfstverheerlijking' daarnet, hoop ik stiekem heel erg veel op een warme zonnige nazomer, zoals het deze lente ook was. Ik heb de zon enorm gemist :(
woensdag 24 augustus 2011
Over voorbije zaterdag.
Ik wil even kort zeggen dat het gesprek dat ik zaterdag had, in mijn ogen goed is gegaan. Ik voel mij een pak rustiger en minder opgejaagd. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik dit gevoel kan vasthouden. Eindeloos piekeren en jezelf opfretten is zo'n energievampier. Dus mensen, een kleine tip die ik wens mee te geven: bereid zijn te praten en tot op een bepaalde diepte te gaan tijdens een gesprek kan veel verrichten/verlichten.
Lieve groet
Lieve groet
vrijdag 19 augustus 2011
Mijn frustratie omtrent de 'Hobbit'-verfilming
Vannacht heb ik goed geslapen. Wel met barstende rugpijn wakker geworden rond acht uur. Heb dan maar een pijnstiller genomen en toen die begon te werken (en ik ook intussen mijn smoothie (mango, banaan, aardbei, kiwi en sinaasappelsap) had gedronken) viel ik weer in slaap. Een echte deugddoende slaap nog.
Rond tien uur begon ik dan zo wat halfwakker te liggen en ik voelde me minder humeurig dan de voorbije dagen. Nu ben ik wat bezig op m'n MacBook tot het tijd is om naar het ziekenhuis te gaan voor nog een ascitespunctie. De zesde intussen. Ik hoop dat alles vlot verloopt nu, en dat ik er in een tweetal uurtjes vanaf ben.
Waar ik gisteren eigenlijk zo kwaad om was, was omdat ik de verfilming van 'The Hobbit' wrs nooit te zien zal krijgen. Het eerste deel komt pas eind 2012 uit, het tweede deel einde 2013. Dat maakte me immens kwaad ja. Je kunt zoiets wel afwimpelen als 't is maar een film, en het boek is toch altijd beter, maar ik ben gewoon BENIEUWD weet je. Als je ziet dat Radagast erin zal voorkomen (om over de rest te zwijgen) dan wil je toch gewoon weten hoe ze dat in een avonturenfilm gieten. In het boek zelf wordt er vaak 'verteld' over ontmoetingen, Gandalf die dingen zegt en insinueert, maar in een film werkt zoiets niet, het is een ander medium, een andere manier van vertellen en dus.... en dus was ik razend nieuwsgierig hoe die verfilming zou zijn. Ik ben ook nogal visueel ingesteld en op dat gebied heeft de 'Lord of the Rings' trilogie-verfilming mij zeker niet in de steek gelaten.
Nuja, m'n beste lezer, u snapt intussen wel mijn frustratie. En evenzeer ken ik min of meer uw reactie.... 'er valt weinig aan te doen, het is heel heel spijtig, etcetera'. Ik weet het, ik weet het. Ik kan er mij alleen maar bij neerleggen. Wie weet kom ik toch nog te zien, mirakels gebeuren, je mag er alleen niet te veel op hopen.
Ik probeer vooral mijn eigen fantasiewereld nu wat in te vullen en verder te werken/schrijven aan mijn eigen verhaal, hoewel dat een pak minder makkelijk is dan zomaar iets op je te laten afkomen en je erin te laten meesleuren. Nee, hier moet ik actief alles uitwerken, een heuse job, die als je kwaad bent, nog moeilijker wordt. Dat brengt mij terug bij het begin van deze post: ik ben blij dat ik vandaag minder humeurig ben, minder kwaad, wie weet word ik straks nog heel productief naar mijn eigen fantasiewereld toe en zijn verhalen. Ik had eergisteren alleszinds een redelijke inspirerende namiddag toen ik mijn 'Mythologies' uitwerkte, dat was fijn.
Ok, genoeg geblaat en geklaag, dit is het weer voor nu. Liefs, Michiel.
Rond tien uur begon ik dan zo wat halfwakker te liggen en ik voelde me minder humeurig dan de voorbije dagen. Nu ben ik wat bezig op m'n MacBook tot het tijd is om naar het ziekenhuis te gaan voor nog een ascitespunctie. De zesde intussen. Ik hoop dat alles vlot verloopt nu, en dat ik er in een tweetal uurtjes vanaf ben.
Waar ik gisteren eigenlijk zo kwaad om was, was omdat ik de verfilming van 'The Hobbit' wrs nooit te zien zal krijgen. Het eerste deel komt pas eind 2012 uit, het tweede deel einde 2013. Dat maakte me immens kwaad ja. Je kunt zoiets wel afwimpelen als 't is maar een film, en het boek is toch altijd beter, maar ik ben gewoon BENIEUWD weet je. Als je ziet dat Radagast erin zal voorkomen (om over de rest te zwijgen) dan wil je toch gewoon weten hoe ze dat in een avonturenfilm gieten. In het boek zelf wordt er vaak 'verteld' over ontmoetingen, Gandalf die dingen zegt en insinueert, maar in een film werkt zoiets niet, het is een ander medium, een andere manier van vertellen en dus.... en dus was ik razend nieuwsgierig hoe die verfilming zou zijn. Ik ben ook nogal visueel ingesteld en op dat gebied heeft de 'Lord of the Rings' trilogie-verfilming mij zeker niet in de steek gelaten.
Nuja, m'n beste lezer, u snapt intussen wel mijn frustratie. En evenzeer ken ik min of meer uw reactie.... 'er valt weinig aan te doen, het is heel heel spijtig, etcetera'. Ik weet het, ik weet het. Ik kan er mij alleen maar bij neerleggen. Wie weet kom ik toch nog te zien, mirakels gebeuren, je mag er alleen niet te veel op hopen.
Ik probeer vooral mijn eigen fantasiewereld nu wat in te vullen en verder te werken/schrijven aan mijn eigen verhaal, hoewel dat een pak minder makkelijk is dan zomaar iets op je te laten afkomen en je erin te laten meesleuren. Nee, hier moet ik actief alles uitwerken, een heuse job, die als je kwaad bent, nog moeilijker wordt. Dat brengt mij terug bij het begin van deze post: ik ben blij dat ik vandaag minder humeurig ben, minder kwaad, wie weet word ik straks nog heel productief naar mijn eigen fantasiewereld toe en zijn verhalen. Ik had eergisteren alleszinds een redelijke inspirerende namiddag toen ik mijn 'Mythologies' uitwerkte, dat was fijn.
Ok, genoeg geblaat en geklaag, dit is het weer voor nu. Liefs, Michiel.
woensdag 17 augustus 2011
Rothumeur.
Hier ben ik nog eens.
Ik had een aantal heel lastige dagen en dan schrijf ik niet zo makkelijk. Huilbuien, droevig zijn, niet weten wat er gebeurt, de radeloosheid, aargh, het is soms een echte hel waar ik door ga.
Ik heb nu al vijf ascitespuncties (vochtaflatingen) achter de rug, en ik ga er twee per week nodig hebben. Wrs elke dinsdagmiddag en vrijdagmiddag. Zoiets duurt maar een paar uur als het vlot verloopt dus het zou me meer voordelen dan nadelen moeten geven. Nu wachtte ik soms te lang, met als resultaat dat ik twee dagen kapot ging van overdreven spanning in de buik vooraf en achteraf twee dagen last had van mijn buikinhoud die zich herschikte als er weer vijf liter uit verdwenen was. Niet echt ideaal dus.
Vandaag en gisteren was't mooi weer, jeeeeej, vandaag bijna te warm, maar het maakt me toch een beetje blij. Ik sta de voorbije dagen vooral heel heel humeurig en ik doe er alles aan om weer wat meer te lachen en vrolijk te zijn en niet te vlug geïrriteerd. Ik ben benieuwd hoe ik me na zaterdag ga voelen, want dan heb ik een 'speciaal gesprek' met iemand die ik dringend nog eens moest spreken. Hopelijk valt het allemaal uiteindelijk mee.
Zo dat is het voorlopig dan. Bweh, en hopelijk gauw minder humeurig.
xx
Ik had een aantal heel lastige dagen en dan schrijf ik niet zo makkelijk. Huilbuien, droevig zijn, niet weten wat er gebeurt, de radeloosheid, aargh, het is soms een echte hel waar ik door ga.
Ik heb nu al vijf ascitespuncties (vochtaflatingen) achter de rug, en ik ga er twee per week nodig hebben. Wrs elke dinsdagmiddag en vrijdagmiddag. Zoiets duurt maar een paar uur als het vlot verloopt dus het zou me meer voordelen dan nadelen moeten geven. Nu wachtte ik soms te lang, met als resultaat dat ik twee dagen kapot ging van overdreven spanning in de buik vooraf en achteraf twee dagen last had van mijn buikinhoud die zich herschikte als er weer vijf liter uit verdwenen was. Niet echt ideaal dus.
Vandaag en gisteren was't mooi weer, jeeeeej, vandaag bijna te warm, maar het maakt me toch een beetje blij. Ik sta de voorbije dagen vooral heel heel humeurig en ik doe er alles aan om weer wat meer te lachen en vrolijk te zijn en niet te vlug geïrriteerd. Ik ben benieuwd hoe ik me na zaterdag ga voelen, want dan heb ik een 'speciaal gesprek' met iemand die ik dringend nog eens moest spreken. Hopelijk valt het allemaal uiteindelijk mee.
Zo dat is het voorlopig dan. Bweh, en hopelijk gauw minder humeurig.
xx
donderdag 11 augustus 2011
Buitenlucht en croissants met frambozenconfituur
Na een min of meer onrustige nacht weer (nachtmerries, veel wakker worden) werd ik opeens wakker door het gouden licht in mijn kamer. Ik slaap aan de oostkant en laat altijd wat plaats tussen mijn rolluiken, zodat de opkomende zon de kans krijgt mijn kamer in een gouden warme gloed te zetten. Zomer ! , dacht ik direct. Mijn ligzetel staat buiten al klaar, van zodra ik wens verhuis ik naar buiten... en eens ik buiten raak, raak ik moeilijk weer binnen. Het ruisen van van het riet en de populieren in de verte. De appelboom die mooie rode rijpheid begint te vertonen terwijl de kippen eronder rondrennen en scharrelen, op zoek naar weer een nieuwe plaats om hun eitjes voor ons te verbergen.
Gisteren was ook zo'n buitenzit-dag, ondanks de felle wind (maar ik lag lekker beschut). Spijtig dat dit zo'n natte zomer is. Ik hou wel van een occasionele regenbui, maar 't is vooral ook te KOUD, en dat haat ik. Nu, met mijn dekentjes buiten zal ik alvast geen koud hebben :) En met de MacBook... (a) ... zal ik me alvast niet direct vervelen.
Toch gaat er niets boven echt menselijk contact. De beste computer of robot kan dat nog niet vervangen in mijn ogen. Een goeie babbel, elkaar in de ogen kijken, hand vasthouden, bij mekaar zitten... het zijn dingen waar ik nu zo hard van geniet.
Gisterenavond voelde ik echter ook zoveel frustratie en kwaadheid, het was vreemd. Ik ben zo kwaad om de machteloosheid van deze situatie, dat ik zoveel moet loslaten (alles...), het lijkt me zo'n immense opgave, aargh. Maar mijn emoties gingen ook naar één persoon uit... en dat vind ik heel spijtig. Ik wil nu helemaal niet kwaad zijn op of verdrietig om een bepaald persoon. Maar ik heb gewoon de energie niet meer om spelletjes van 'wie is het meest gekwetst', 'wie zal het eerste buigen', 'wie is de grote schuldige' etcetera te spelen. Ik wou dat ik gewoon uit die arena kon stappen... iets wat voorlopig nog niet echt lukt. Mss moet ik er nog wat tijd over laten gaan? (Maar hoeveel tijd is er nog, vraag ik mij dan af (een VRESELIJKE vraag die mij altijd op slag van slag maakt en verdrietig.))
Nu goed, er wacht een croissant met frambozenconfituur op mij, en ik ga die lekker binnenspelen nu. Op aanvraag van mijn zusje wil ik hier ook eens mijn mama in de bloemetjes zetten voor haar onvoorstelbare steun en troost en wat ze allemaal voor mij doet. Een betere mama had ik nooit kunnen kiezen. 't Is zo. En ik vind het vreselijk als ik haar (en Elise ook) verdrietig moet zien. Maar goed, ik heb het al gezegd: de communicatie is hier echt heel goed, heel open, en dat doet heel veel goeds. Geen misverstanden, eerlijke emoties.
En nu ga ik eten en naar buiten. En hopelijk niet te veel verdrietige buien vandaag, ik wil minstens één keer per dag echt vrolijk zijn en lachen, dat is één van mijn doelstellingen. Voorlopig lukt dat aardig eigenlijk.
Dag lieverds
Gisteren was ook zo'n buitenzit-dag, ondanks de felle wind (maar ik lag lekker beschut). Spijtig dat dit zo'n natte zomer is. Ik hou wel van een occasionele regenbui, maar 't is vooral ook te KOUD, en dat haat ik. Nu, met mijn dekentjes buiten zal ik alvast geen koud hebben :) En met de MacBook... (a) ... zal ik me alvast niet direct vervelen.
Toch gaat er niets boven echt menselijk contact. De beste computer of robot kan dat nog niet vervangen in mijn ogen. Een goeie babbel, elkaar in de ogen kijken, hand vasthouden, bij mekaar zitten... het zijn dingen waar ik nu zo hard van geniet.
Gisterenavond voelde ik echter ook zoveel frustratie en kwaadheid, het was vreemd. Ik ben zo kwaad om de machteloosheid van deze situatie, dat ik zoveel moet loslaten (alles...), het lijkt me zo'n immense opgave, aargh. Maar mijn emoties gingen ook naar één persoon uit... en dat vind ik heel spijtig. Ik wil nu helemaal niet kwaad zijn op of verdrietig om een bepaald persoon. Maar ik heb gewoon de energie niet meer om spelletjes van 'wie is het meest gekwetst', 'wie zal het eerste buigen', 'wie is de grote schuldige' etcetera te spelen. Ik wou dat ik gewoon uit die arena kon stappen... iets wat voorlopig nog niet echt lukt. Mss moet ik er nog wat tijd over laten gaan? (Maar hoeveel tijd is er nog, vraag ik mij dan af (een VRESELIJKE vraag die mij altijd op slag van slag maakt en verdrietig.))
Nu goed, er wacht een croissant met frambozenconfituur op mij, en ik ga die lekker binnenspelen nu. Op aanvraag van mijn zusje wil ik hier ook eens mijn mama in de bloemetjes zetten voor haar onvoorstelbare steun en troost en wat ze allemaal voor mij doet. Een betere mama had ik nooit kunnen kiezen. 't Is zo. En ik vind het vreselijk als ik haar (en Elise ook) verdrietig moet zien. Maar goed, ik heb het al gezegd: de communicatie is hier echt heel goed, heel open, en dat doet heel veel goeds. Geen misverstanden, eerlijke emoties.
En nu ga ik eten en naar buiten. En hopelijk niet te veel verdrietige buien vandaag, ik wil minstens één keer per dag echt vrolijk zijn en lachen, dat is één van mijn doelstellingen. Voorlopig lukt dat aardig eigenlijk.
Dag lieverds
maandag 8 augustus 2011
Over sterven en Andromeda
De laatste weken hebben wij hier thuis al heel vaak gesproken over sterven en alles wat er bij komt kijken. Want net als de geboorte van een menselijk wezen, is ook sterven voor een menselijk wezen een ingrijpende gebeurtenis voor zichzelf en zijn omgeving.
Het grootste verschil is het immense verdriet en de pijn die het met zich meebrengt. Dat en het feit dat praten over een toekomst waarin je niet meer bestaat zo onwerkelijk, zo hallucinant is. Maar praten doen we hier wel, en we schuwen geen enkel onderwerp.
Twee dingen brachten mij vandaag tot een misschien voor sommigen ietwat vreemde conclusie (of synthese of hoe je het ook wil noemen). Het eerste was de afbeelding van het bureaublad van mijn nieuwe MacBook Pro (het prachtige Andromeda-melkwegstelsel) en het andere was een citaat van Rabindranath Tagore dat min of meer als volgt ging: "Sterven is niet zomaar het licht uitdoen... sterven is het licht uitdoen voor de komende dageraad."
Wat later zat ik in een heerlijk warm bad en bedacht ik het volgende: wat als de wereld hierna nu eens gewoon supertof is. Geen ijl wit licht, geen saaie rijstepap, geen hoog-spiritueel-voorbestemd gedoe. Nee, stel je voor dat je gewoon een vrije geest wordt en dat je kunt gaan en staan waar je maar wilt, niet meer belemmerd door tijd en ruimte. Ik zou prompt een uitstapje maken naar het Andromeda-melkwegstelsel !! Eens zien of ze daar ook bewoonbare planeten hebben en hoe het er daar allemaal uitziet. En dan keer ik terug om de mensen die ik graag zie een duwtje in de rug te schenken waar ze het nodig hebben, en dan ga ik weer op reis, door dimensies, door werelden. Ik had bijna gezegd "Laten we allemaal sterven, want dit hierna is toch zoveel toffer." Maar er is een addertje denk ik: je moet het verdiend hebben. Als je er hier maar een boeltje van maakte op deze aarde, dan wordt je misschien weer gewoon in de kring van wedergeboorte getrokken, herboren en krijg je (gelukkig) de kans om in een nieuw leven te leren en je fouten recht te zetten. Ik niet, hihi, dat ben ik zeker, ik heb het verdiend om een tijd vrij mijn gedacht te doen in het Hierbuiten. Want ik denk dat ik in dit leven genoeg heb afgezien, dat ik genoeg heb geleerd. Misschien dat ik over honderd of driehonderd aardse jaren nog eens wens deel te nemen aan een wedergeboorte wie weet. Maar voorlopig denk ik dat ik het daarboven leuk ga vinden, leuker dan hier waarschijnlijk.
Ja - mss denken sommigen onder jullie die dit lezen dat ik wrs al zwaar onder de medicatie zit, maar dat valt eerlijk gezegd heel goed mee. Ik had gewoon 'zin' om het vorige te schrijven zie je, en dus doe ik dat.
Lieve groetjes
Een toekomstige engelbewaarder (?)
Het grootste verschil is het immense verdriet en de pijn die het met zich meebrengt. Dat en het feit dat praten over een toekomst waarin je niet meer bestaat zo onwerkelijk, zo hallucinant is. Maar praten doen we hier wel, en we schuwen geen enkel onderwerp.
Twee dingen brachten mij vandaag tot een misschien voor sommigen ietwat vreemde conclusie (of synthese of hoe je het ook wil noemen). Het eerste was de afbeelding van het bureaublad van mijn nieuwe MacBook Pro (het prachtige Andromeda-melkwegstelsel) en het andere was een citaat van Rabindranath Tagore dat min of meer als volgt ging: "Sterven is niet zomaar het licht uitdoen... sterven is het licht uitdoen voor de komende dageraad."
Wat later zat ik in een heerlijk warm bad en bedacht ik het volgende: wat als de wereld hierna nu eens gewoon supertof is. Geen ijl wit licht, geen saaie rijstepap, geen hoog-spiritueel-voorbestemd gedoe. Nee, stel je voor dat je gewoon een vrije geest wordt en dat je kunt gaan en staan waar je maar wilt, niet meer belemmerd door tijd en ruimte. Ik zou prompt een uitstapje maken naar het Andromeda-melkwegstelsel !! Eens zien of ze daar ook bewoonbare planeten hebben en hoe het er daar allemaal uitziet. En dan keer ik terug om de mensen die ik graag zie een duwtje in de rug te schenken waar ze het nodig hebben, en dan ga ik weer op reis, door dimensies, door werelden. Ik had bijna gezegd "Laten we allemaal sterven, want dit hierna is toch zoveel toffer." Maar er is een addertje denk ik: je moet het verdiend hebben. Als je er hier maar een boeltje van maakte op deze aarde, dan wordt je misschien weer gewoon in de kring van wedergeboorte getrokken, herboren en krijg je (gelukkig) de kans om in een nieuw leven te leren en je fouten recht te zetten. Ik niet, hihi, dat ben ik zeker, ik heb het verdiend om een tijd vrij mijn gedacht te doen in het Hierbuiten. Want ik denk dat ik in dit leven genoeg heb afgezien, dat ik genoeg heb geleerd. Misschien dat ik over honderd of driehonderd aardse jaren nog eens wens deel te nemen aan een wedergeboorte wie weet. Maar voorlopig denk ik dat ik het daarboven leuk ga vinden, leuker dan hier waarschijnlijk.
Ja - mss denken sommigen onder jullie die dit lezen dat ik wrs al zwaar onder de medicatie zit, maar dat valt eerlijk gezegd heel goed mee. Ik had gewoon 'zin' om het vorige te schrijven zie je, en dus doe ik dat.
Lieve groetjes
Een toekomstige engelbewaarder (?)
woensdag 3 augustus 2011
Kwaadheid
Gisteren had ik een tweede ascites-punctie. Het buikvocht was nogal heftig teruggekomen en deze keer is er 6,1 liter vocht uitgekomen. Ik voelde een paar uur opluchting, maar vandaag voel ik het weeral zwellen. Ook zijn er CT-scan en X-Ray-foto's genomen of hoe dat ook noemt en vandaag kregen we hét telefoontje van de dokter.
Wat we al voelden aankomen weten we nu zeker: 2012 is niet aan mij besteed. Ik heb misschien nog een paar maand te leven, maar niet veel langer. Opnieuw kan ik niets anders zeggen dan dat we wel zullen zien. Wat kan ik anders zeggen. Ik voel het al veel langer aankomen.
En natuurlijk: de emoties. Onmacht, woede, zo veel verdriet, spijt, wanhoop, angsten voor wat nu nog komt en wat erna komen zal. Het is onbeschrijfelijk, hallucinant.
En dan toch wordt er een manier gevonden om daar een schepje bovenop te doen: roddels!
Ze gaan hier blijkbaar de ronde in Desselgem. Een roddeltante in kwestie die tegen een vriendin van mijn moeder beweerde dat het mijn ma haar schuld is voor wat er nu gebeurt.
Dan is het niet moeilijk te raden uit welke richting zo'n roddels komen. Uit richting van iemand die heel veel wrok tegen mijn moeder voelt en daar zelfs nu nog zo ver wilt in gaan door zijn woede en onmacht om de situatie op haar af te werken.
Sommige mensen groeien blijkbaar nooit op. Het is zielig en triestig en ik zou er misselijk van worden, als ik het al niet was.
Dit moest duidelijk eens van mijn lever, en aangezien het mensen vrij staat te verkondigen wat ze graag geloven, heb ik dit nu ook net eens gedaan. Santé.
Ik zal later nog wel meer typen omtrent mijzelf, maar ik kan zeggen dat het nieuws niet als een schok aankwam, het zat er aan te komen. Ik ben alleen heel bang voor het 'aftakelproces'. Mhm :(
Droevige groetjes.
Michiel
Wat we al voelden aankomen weten we nu zeker: 2012 is niet aan mij besteed. Ik heb misschien nog een paar maand te leven, maar niet veel langer. Opnieuw kan ik niets anders zeggen dan dat we wel zullen zien. Wat kan ik anders zeggen. Ik voel het al veel langer aankomen.
En natuurlijk: de emoties. Onmacht, woede, zo veel verdriet, spijt, wanhoop, angsten voor wat nu nog komt en wat erna komen zal. Het is onbeschrijfelijk, hallucinant.
En dan toch wordt er een manier gevonden om daar een schepje bovenop te doen: roddels!
Ze gaan hier blijkbaar de ronde in Desselgem. Een roddeltante in kwestie die tegen een vriendin van mijn moeder beweerde dat het mijn ma haar schuld is voor wat er nu gebeurt.
Dan is het niet moeilijk te raden uit welke richting zo'n roddels komen. Uit richting van iemand die heel veel wrok tegen mijn moeder voelt en daar zelfs nu nog zo ver wilt in gaan door zijn woede en onmacht om de situatie op haar af te werken.
Sommige mensen groeien blijkbaar nooit op. Het is zielig en triestig en ik zou er misselijk van worden, als ik het al niet was.
Dit moest duidelijk eens van mijn lever, en aangezien het mensen vrij staat te verkondigen wat ze graag geloven, heb ik dit nu ook net eens gedaan. Santé.
Ik zal later nog wel meer typen omtrent mijzelf, maar ik kan zeggen dat het nieuws niet als een schok aankwam, het zat er aan te komen. Ik ben alleen heel bang voor het 'aftakelproces'. Mhm :(
Droevige groetjes.
Michiel
vrijdag 22 juli 2011
Ascites-punctie
Hallo, dag beste mensen.
Ik heb de tijd en rust gevonden om nog een stukje te schrijven.
Ik heb intussen vier chemo-behandelingen gehad, en die verlopen heel vlot. Ook achteraf. Mijn grootste klachten zijn een immense vermoeidheid, af en toe een lichte vorm van misselijkheid, en een keer koorts gehad. Dat is het zowat. Valt best wel mee.
Maar sinds een week was de druk op mijn buik - vanwege het opgehoopte buikvocht - echt wel te groot geworden en gisteren werd dan besloten voor een ascitespunctie in waregem te laten uitvoeren: laten afvloeien van het vocht via een buisje in m'n zij.
Dat was toch weer niet de meest relaxerende ervaring, vooral aangezien je eerst drie uur van ginds naar ginder wordt gestuurd (inc. anderhalf uur wachten op een drukke gang), terwijl je je toch maar heel heel flauw en slecht voelt. De uiteindelijke ascites-punctie viel goed mee. Prikje tegen verdoving... darmpje inschuiven, vocht laten afvloeien... Er is maar liefst 3,5 liter vocht uit m'n buik gevloeid. Van dat vies doorzichtig oranje buikvocht. Bwuh.
Achteraf plakkertje erop en naar huis, maar ook dat viel dan niet zo goed mee. Doordat mijn buik zoveel vocht kwijt was waren mijn organen wat in de war en alles deed pijn, vooral rond m'n darmen zo. Waarschijnlijk omdat ze nu niet meer bekneld/ondersteund werden door het buikvocht. Dus toen is de dokter nog even langsgekomen voor een pijnstillend prikje in de bil en het afstellen van de pijnbestrijdende medicatie. Eind al goed hopen we. Althans. Tot twee augustus.
Twee augustus ga ik terug naar Brugge voor een onderzoek om te zien wat de chemo tot nu heeft kunnen helpen in het bestrijden van de kanker. Voorlopig stoppen we dan ook even met de chemo, om het lichaam wat te helpen recupereren.
Zoals het er nu uitziet lijkt het min of meer stabiel.... althans voorlopig toch.
Ja... tis afwachten, van dag tot dag leven. Maar hier thuis is de sfeer 100 procent. Ik kan mij geen betere leefwereld inbeelden. Er zijn goede gesprekken, goede zorgen, goede voeding, ik kàn echt niet klagen. Behalve mss over die ene persoon die het mij wel wat lastiger heeft gemaakt de voorbije dagen, maar ik ga daar hier niet over uitwijden.
Dikke knuffels.
Michiel
Ik heb de tijd en rust gevonden om nog een stukje te schrijven.
Ik heb intussen vier chemo-behandelingen gehad, en die verlopen heel vlot. Ook achteraf. Mijn grootste klachten zijn een immense vermoeidheid, af en toe een lichte vorm van misselijkheid, en een keer koorts gehad. Dat is het zowat. Valt best wel mee.
Maar sinds een week was de druk op mijn buik - vanwege het opgehoopte buikvocht - echt wel te groot geworden en gisteren werd dan besloten voor een ascitespunctie in waregem te laten uitvoeren: laten afvloeien van het vocht via een buisje in m'n zij.
Dat was toch weer niet de meest relaxerende ervaring, vooral aangezien je eerst drie uur van ginds naar ginder wordt gestuurd (inc. anderhalf uur wachten op een drukke gang), terwijl je je toch maar heel heel flauw en slecht voelt. De uiteindelijke ascites-punctie viel goed mee. Prikje tegen verdoving... darmpje inschuiven, vocht laten afvloeien... Er is maar liefst 3,5 liter vocht uit m'n buik gevloeid. Van dat vies doorzichtig oranje buikvocht. Bwuh.
Achteraf plakkertje erop en naar huis, maar ook dat viel dan niet zo goed mee. Doordat mijn buik zoveel vocht kwijt was waren mijn organen wat in de war en alles deed pijn, vooral rond m'n darmen zo. Waarschijnlijk omdat ze nu niet meer bekneld/ondersteund werden door het buikvocht. Dus toen is de dokter nog even langsgekomen voor een pijnstillend prikje in de bil en het afstellen van de pijnbestrijdende medicatie. Eind al goed hopen we. Althans. Tot twee augustus.
Twee augustus ga ik terug naar Brugge voor een onderzoek om te zien wat de chemo tot nu heeft kunnen helpen in het bestrijden van de kanker. Voorlopig stoppen we dan ook even met de chemo, om het lichaam wat te helpen recupereren.
Zoals het er nu uitziet lijkt het min of meer stabiel.... althans voorlopig toch.
Ja... tis afwachten, van dag tot dag leven. Maar hier thuis is de sfeer 100 procent. Ik kan mij geen betere leefwereld inbeelden. Er zijn goede gesprekken, goede zorgen, goede voeding, ik kàn echt niet klagen. Behalve mss over die ene persoon die het mij wel wat lastiger heeft gemaakt de voorbije dagen, maar ik ga daar hier niet over uitwijden.
Dikke knuffels.
Michiel
vrijdag 10 juni 2011
Portacath en de Eerste Keer
Maandag tot woensdag was ik in't ziekenhuis in Brugge.
Eerst hebben ze onder plaatselijke verdoving een portacath gestoken: dit is een rond doosje dat ze onder je huid inplanten via een snee die ze maken in de buurt van je borstspier. Vanuit dit doosje vertrekt een buisje dat in een grote ader verdwijnt. Door loodrecht in het doosje (dat vlak onder de huid ligt) te prikken kan zo chemo toegevoegd worden, maar ook bloed afgenomen, zonder telkens in de aders van je armen te moeten prikken of infusen te moeten steken. Nu... achteraf zal het handig zijn, maar ik vond die operatie heel heel heel eng, hoe ze daar zitten te sleuren en te trekken onder je huid. We zijn nu een aantal dagen verder en de wonde (die genaaid is) is mooi aan't genezen.
Dinsdag kreeg ik dan mijn eerste chemo. Dat was bijna even spannend, vooral uit angst voor de bijwerkingen, maar we zijn nu vrijdag (ik ben terug thuis van woensdagavond) en ik heb 'enkel' last van enorme vermoeidheid en ziek gevoel, maar geen misselijkheid of zo. Het blijft sowieso een hel. Ik wens dit niemand toe.
Voorlopig lukt slapen enkel op rechterkant en de rug, buik is onmogelijk met die gezwollen lever en buikvliezen en links ligt nog gevoelig wegens die operatie, maar dat komt wel ok. Het is soms echt heel saai, je kan niets doen, van zodra je iets doet ben je direct uitgeput, wil je gaan liggen, maar als je dan ligt dan verveel je je weer enorm. Momenteel heb ik een vlaag waarin ik me redelijk goed voel. Maar ik ga het toch niet overdoen. Dus hier hou ik het bij.
Pas over zes weken zullen we zien of de chemo resultaat geeft... blijven duimen dus.
Eerst hebben ze onder plaatselijke verdoving een portacath gestoken: dit is een rond doosje dat ze onder je huid inplanten via een snee die ze maken in de buurt van je borstspier. Vanuit dit doosje vertrekt een buisje dat in een grote ader verdwijnt. Door loodrecht in het doosje (dat vlak onder de huid ligt) te prikken kan zo chemo toegevoegd worden, maar ook bloed afgenomen, zonder telkens in de aders van je armen te moeten prikken of infusen te moeten steken. Nu... achteraf zal het handig zijn, maar ik vond die operatie heel heel heel eng, hoe ze daar zitten te sleuren en te trekken onder je huid. We zijn nu een aantal dagen verder en de wonde (die genaaid is) is mooi aan't genezen.
Dinsdag kreeg ik dan mijn eerste chemo. Dat was bijna even spannend, vooral uit angst voor de bijwerkingen, maar we zijn nu vrijdag (ik ben terug thuis van woensdagavond) en ik heb 'enkel' last van enorme vermoeidheid en ziek gevoel, maar geen misselijkheid of zo. Het blijft sowieso een hel. Ik wens dit niemand toe.
Voorlopig lukt slapen enkel op rechterkant en de rug, buik is onmogelijk met die gezwollen lever en buikvliezen en links ligt nog gevoelig wegens die operatie, maar dat komt wel ok. Het is soms echt heel saai, je kan niets doen, van zodra je iets doet ben je direct uitgeput, wil je gaan liggen, maar als je dan ligt dan verveel je je weer enorm. Momenteel heb ik een vlaag waarin ik me redelijk goed voel. Maar ik ga het toch niet overdoen. Dus hier hou ik het bij.
Pas over zes weken zullen we zien of de chemo resultaat geeft... blijven duimen dus.
woensdag 1 juni 2011
Cyberstof
Hallo
Voor degenen die mijn 'gezondheid' wat wensen op te volgen, heb ik mijn oude blog van onder het cyberstof gehaald. Ik ga proberen nu en dan korte berichtjes te posten hoe het met mij gaat, zodat ik niet altijd iedereen persoonlijk op de hoogte moet stellen van de laatste ontwikkelingen, die trouwens niet vlug elkaar opvolgen.
Met mijn moraal gaat het met ups en downs, zoiets is logisch denk ik, maar de voorbije twee dagen waren toch opmerkelijk beter dan voorgaande vind ik. De goeie babbel met mama en Elise maandagavond zal daar wel voor iets tussen zitten. Maandag zelf was behoorlijk hels. We moesten naar Leuven om een specialist te raadplegen. Die voegde weinig nieuws toe behalve dat hij groen licht gaf om met de chemo te starten. Een half uur UZ Leuven, drie uur durende autorit heen en terug. Bweh.
En daarmee is alles voorlopig gezegd. Volgende week ga ik naar AZ Brugge voor de eerste chemo, vermoedelijk blijf ik daar een dag of twee drie om beetje op te volgen hoe ik erop reageer. Het meest zie ik voorlopig tegen op de 'poort' die ze onder mijn sleutelbeen gaan steken om de chemo en desnoods andere medicatie toe te dienen. Hopelijk voel je daar niet veel van. En de chemo zelf... ja we gaan zien he.
Dat is het voor nu.
Daag.
Voor degenen die mijn 'gezondheid' wat wensen op te volgen, heb ik mijn oude blog van onder het cyberstof gehaald. Ik ga proberen nu en dan korte berichtjes te posten hoe het met mij gaat, zodat ik niet altijd iedereen persoonlijk op de hoogte moet stellen van de laatste ontwikkelingen, die trouwens niet vlug elkaar opvolgen.
Met mijn moraal gaat het met ups en downs, zoiets is logisch denk ik, maar de voorbije twee dagen waren toch opmerkelijk beter dan voorgaande vind ik. De goeie babbel met mama en Elise maandagavond zal daar wel voor iets tussen zitten. Maandag zelf was behoorlijk hels. We moesten naar Leuven om een specialist te raadplegen. Die voegde weinig nieuws toe behalve dat hij groen licht gaf om met de chemo te starten. Een half uur UZ Leuven, drie uur durende autorit heen en terug. Bweh.
En daarmee is alles voorlopig gezegd. Volgende week ga ik naar AZ Brugge voor de eerste chemo, vermoedelijk blijf ik daar een dag of twee drie om beetje op te volgen hoe ik erop reageer. Het meest zie ik voorlopig tegen op de 'poort' die ze onder mijn sleutelbeen gaan steken om de chemo en desnoods andere medicatie toe te dienen. Hopelijk voel je daar niet veel van. En de chemo zelf... ja we gaan zien he.
Dat is het voor nu.
Daag.
woensdag 6 mei 2009
Behind the Mirror...
't Was lang geleden dat ik Enigma nog eens oplegde. Tot nu. Ik besefte maar half meer hoezeer ik van hun muziek geniet ! Hun liedjes bevatten zoveel laagjes, evenveel als je er wilt zien. Vroeger vond ik deze muziek heel leuk maar ik was toch soms (naar mijn gevoel) overweldigd door deze ietwat zware muziek. Nu vind ik er helemaal niets 'zwaar' aan. 't Is fijn en exotisch en energiek en ook relaxerend, ietwat bevreemdend. Ik voel mijzelf geëvolueerd ten opzichte van de muziek, hoe ik ze vroeger ervaarde.
Zo gaat dat met alles zeker...
Ik voel me best goed eigenlijk de laatste dagen. Soms wat druk, en al wat stressy voor de examens, maar eerst komt L-Demo er nog aan ! De dansvoorstelling van de leerlingen van de Ingang, de dansschool waar ik bollywood volg. De eerste keer dat ik meedoe en optreed in het Capitole, Gent. Spannend!
Soms verval ik nog eens in een filosofische bui en dat vind ik helemaal niet erg. Het leert mij de wereld vanuit meerdere standpunten te zien, en da's best interessant. Ook in de lessen aan't unief wordt de wereld (lees: het Westen) soms vanuit een andere kant benaderd. En dan gaan in mijn hoofd allerlei radertjes draaien, en uiteindelijk moet ik dan glimlachen om die zo immens complexe rijke wereld die zichzelf toch in stand lijkt te houden. En ik maak daar deel van uit. Fijn.
Ik buig vol respect mijn hoofd: namaste !
El-Mimi
P.S.: de cd in kwestie van Enigma heet The Screen Behind The Mirror en is hun vierde album. Een echte aanrader die je best in één ruk beluistert, want de tracks hangen aan elkaar en komen best tot hun recht in de juiste volgorde ;)
maandag 29 december 2008
Over Amlaan, hindoeïsme en een nieuw jaar.
Namasté
Long time no see, hm? Ben hier nog eens terug. Eerst en vooral de beste eindejaarswensen aan iedereen. Da's waar, 2008 zit er op en een nieuw jaar wendt zich aan. Midwinterdag is gepasseerd en de dagen zullen zich weldra weer lengen. Venus schittert al enkele dagen helder in het zuiden, het is een mooi beeld vanuit het raam van m'n kot. En het is heel erg koud naar Belgische maatstaven. Maximumtemperaturen die nog niet boven het vriespunt uitsteken, het is me wat. Ik kan er best van genieten.
De examens komen er aan. Een beetje vreemd om een nieuw jaar te starten met studeren en examenstress (hoewel we dat gaan proberen tegen te gaan). Maar zoveel maak het eigenlijk niet uit. De dagen volgen mekaar sowieso op, zonder onderscheid of het nu een feestdag is of een nieuw jaar. Een nieuwe ochtend is altijd daar.
Als ik terugkijk op 2008 kan ik zeggen dat het toch (voor mij) weer een bewogen jaar is geweest. Ik heb veel bijgeleerd over mijzelf, over mensen, over de wereld. Ben naar China geweest, naar Florida, prachtige dingen gezien, goede vrienden leren kennen, veel gedanst, en zelfs een toekomstige werkzekerheid ! Maar ook tweemaal zwaar ziek geweest, in ziekenhuis gelegen, en strubbelingen met ouders en vrienden. Allemaal zaken waar een mens kan uit leren. Dat probeer ik ook... Daarom hoop ik dat 2009 een helder en duidelijk en mooi jaar mag worden, en minder troebel dan 2008. 'Amlaan' met andere woorden.
Ik hoop dat iedereen verder zijn eigen pad mag bewandelen, waarin zelfbewustwording en innerlijke vrede een onderdeel mogen zijn. Ik ben het voorbije jaar weer beginnen geloven... in het feit dat dit alles, deze hele wereld, niet zomaar bestaat. Het besef dat we echt wel deel uitmaken van een prachtig geheel, iets dat niet zozeer buiten ons staat, maar dat ons doordringt en verbindt. Er is Licht naast het licht dat wij met onze ogen zien.
Dat neemt niet weg dat het hindoeïsme nog steeds m'n favoriete godsdienst is. Man wat hou ik van de vele lagen in die godsdienst, de geschiedenis die het doorstaan heeft, de ontwikkeling, de wortels, de mythologie, de rituelen en het praktijkgedeelte en de ongedwongenheid ervan.
Goede voornemens voor 2009 zijn onder andere om wat vaker te gaan zwemmen en meer te bewegen. Gezond eten ;) en een beetje meer discipline kweken. Momenteel is't blok, en 't is niet dat ik niet studeer, maar iets kleins is voldoende om mijn aandacht af te leiden. En 'k heb niet zoveel zin om te koken de laatste tijd... Daar kruipt zoveel tijd in he, en boodschappen doen, bah ! Kon ik maar elke dag op restaurant gaan, haha. Neenee, ik zorg wel dat ik doorvoed blijf, want op een lege maag studeren gaat niet bepaald zo vlot.
Dit alles gezegd zijnde, zal het waarschijnlijk 2009 zijn eer ik nog iets van mij laat horen. Een van m'n goede voornemens is onder andere om wat vaker te schrijven hier... Al was het maar voor mezelf, aangezien ik niet denk dat er nog veel mensen deze pagina bezoeken. Maar we gaan zien wat er van dàt goed voornemen zal terecht komen. Zoals met alles valt dat totaal niet te voorspellen (en misschien zeker niet als het ik is die dit zeg...)
Phir milenge !
-xXx-
woensdag 29 oktober 2008
Florida
Hii, how are you??
Deze zin heb ik enorm vaak gehoord de laatste weken. Amerikanen zijn (over het algemeen) zo vriendelijk. En ze menen het echt. Alleen jammer dat ze je niet langer dan vijf minuten onthouden.
Florida was echt een super reisje ! We hebben mooi de toerist uitgehangen en pretparken, waterparken, shoppingcentra en Miami bezocht ^^ De Amerikaanse cultuur is volledig anders dan de Europese cultuur, het valt moeilijk te beschrijven hoe het nou werkelijk was. Orlando is alleszins een leuke stad... de stad van de feel good. We zaten gelogeerd in het Sheraton Safari Hotel, maar eten zat niet inbegrepen, dus gingen we elke dag naar de supermarkt, of een food-court (of -plaza, as you wish), of naar een fastfood-keten.
Normaal was gepland dat we een villa in Inverness en een auto tot onze beschikken zouden hebben, maar door tegenslag en extreem strenge wetgeving raakten we aan geen auto. Daardoor leek het nogal nutteloos om opgesloten in een villa te zitten, zonder dat we ons konden verplaatsen. Cedric zocht dus vlug een noodoplossing, en die diende zich aan in het Sheraton Safari hotel, dat in de buitenbuurt van Orlando lag, net bij de vele pretparken. Nou, al bij al werd dat toch nog super! 't Was een mooi hotel, met sjieke kamers en zo. En van daaruit konden we ons makkelijk verplaatsen met taxi. Een auto ging sowieso ook geld gekost hebben...
Onze eerste week werd de drukste, waarin we de omgeving wat verkenden, en uitstapjes maakten naar Seaworld, Disney's Typhoon Lagoon, Premium Outlet Mall en Busch Gardens Africa (in Tampa). Vier superleuke uitstapjes ! Seaworld had een dolfijnshow die me nog jaren zal bijblijven... De reusachtige golven in Typhoon Lagoon mis ik nog elke dag... De Outlet Mall had kleding en schoenen aan belachelijk lage prijzen en de rollercoasters van Busch Gardens waren pure fun. Meer valt te zien op foto's en op het filmpje dat ik ook zal proberen te uploaden bij deze post.
In Typhoon Lagoon heb ik een indische familie ontmoet, die waren zooo sympathiek ! Kheb er een klein uurtje mee staan praten, over werkelijk van alles. Belgie, Amerika, India, frieten, recycleren, bier, studeren, de dikke mensen in Amerika, etcetera. Haar naam was Anu, en zijn naam Raj (koning). Ze was werkelijk een beetje overd
onderd toen ik een paar woordjes Hindi sprak (haar eigen kinderen spraken zelfs geen Hindi).
En ja, de mensen zijn er werkelijk zo dik. In Typhoon Lagoon werd ik er eventjes niet goed van eigenlijk, hoe erg dat ook mag klinken. Overal waar je keek zag je overpuilende buiken en zo. Heel ongezond... maar hoe leven de Amerikanen dan ook? De fastfoodketens tieren er welig... Gewone restaurants heb ik er niet gezien... behalve dat leuke indische restaurantje dan waar we eens geweest zijn :)
Wat ons ook opviel is dat alles met kredietkaarten betaald wordt. Tot hamburgers en taxiritten aan toe ! Kaart doorschuiven en voila, klaar is kees. Niet moeilijk dat het land in een economische crisis zit als alles op krediet wordt betaald.
Na de eerste week gingen we naar Miami voor twee dagen, per trein. Dat was een aparte ervaring. Miami was reeds zo anders dan Orlando. Veel ruiger, en duurder. Ik vertel er later nog wel eens meer over. Veel vond er ik alleszins niet aan. Het regende van tijd tot tijd, de rode vlag hing uit aan het strand, en veel wind, bijna stormachtig (wat eigenlijk nog leuk was). Maar er viel gewoon niet veel te beleven, tenzij je veel geld hebt.
Dus toen gingen we terug naar Orlando voor nog wat rustige ontspannende vakantie. En dat lukte heel goed ^^ Met spijt namen we afscheid van Orlando, en ik had serieus wat tijd nodig om terug te wennen aan Belgie, dat zo anders is ! Grijzer, en kouder en onvriendelijker... maar misschien ook wel echter :)
woensdag 22 oktober 2008
Sri Sri Durgapuja 2008 @ Köln !!
Namaste !
Bijna drie weken terug bevond ik me nog in Keulen, nu heb ik reeds een reis van twee weken naar Florida achter de rug. Over die reis vertel ik later meer, maar nu had ik het graag nog even gehad over de Sri Sri Durgapuja in Keulen.
Nou, 't was dus heel leuk. Na een lange rit door weer en wind (het waaide en regende en was nogal koud die dag), kwamen aan in het cultureel centrum waar we moesten zijn. Over het algemeen vond ik het wat vreemd allemaal. Het was een typisch Bengaals feest en er waren reeds enkele families die in de grote zaal wat praatten, keuvelden en kennis maakten. In de hoek van de zaal stond een podium met een groot Durga beeld op. Enkele mensen zaten op het tapijt op het podium al wat te bidden of mss gewoon te praten.
Terwijl wij daar ook wat rondhingen, kwam langzaam meer volk toe en rond vijf uur startten de programma's. Veel snapte ik er niet van. En dat was niet omdat het in het Bengaals was of zo. Er leek gewoon weinig structuur in het geheel te zitten. Maar dat stoorde mij niet. Intussen verdwenen wij achter de coulissen om ons op ons gemak op te tutten.
En toen gebeurde het !! Iemand kwam ons melden dat Irina en ik om zeven uur moesten optreden. Dat was over een half uur reeds. De stress die er al was, werd opeens drie keer zo erg. En tegelijk moest ik me dan zodanig vlug klaarmaken dat ik amper de tijd had om er nog over na te denken. Ik overliep het dansje nog even in mn hoofd, en toen moest ik op. M'n hart bonsde in mn keel.
Het moment dat je opkomt is altijd zo iets vreemds. Ik wou echt weglopen, maar je weet dat dat niet
kan... En dan kom je op dat podium, zet je over je angst, en gaat de stress langzaam weg. Tegen het einde van het liedje kon ik er al wat van genieten. Maar voor ik dat goed en wel besefte was het voorbij ! Nou nou... had ik hier nu zo lang voor geoefend? Ik was eigenlijk wat ontgoocheld. Vooral omdat ik er ondertussen was achtergekomen dat optreden helemaal zoooo eng niet is. We namen een gele roos in ontvangst en verdwenen toen van het podium. Het publiek was alvast heel enthousiast geweest, dus ik was wel blij ^^
Ik ging vervolgens aan de tafels zitten, bij de familie van Irina en Tillo en de mama van Ayla, die ons gevoerd had. De meisjes van Gori kaDance bleven echter achter de coulissen, zich optutten en outfits aandoen en bracelets en oorringen en juwelen en valse haarstukken en zo. Zij zouden zo (na de overheerlijke indische maaltijd) optreden. Eerst Nimbooda in zigeunerstijl, daarna Irina met een dansje uit haar kindertijd (wat heel knap gebracht was, gezien het feit dat ze het al die jaren niet één keer meer herhaald had), en daarna nog Aaja Nachle. Opnieuw veel applaus en enthousiasme.
Ik had me intussen reeds omgekleed, maar het publiek wou een bisnummer. Namelijk Kajra Re nog eens, maar dan met z'n vijven, en niet alleen Irina en ik. Nou, ik spoedde me achter de coulissen, en liet een spoor van westerse kleding achter in de gang terwijl ik me terug in indische outfit schoot. Tijd om mn tulband opnieuw aan te doen was er echter niet meer. Ben dan maar zonder tulband het podium opgeschoten, en was het niet van die vriendelijke meisjes achter de coulissen geweest, had ik mn kousen nog aangehad...
Deze keer voelde me toch al een stuk relaxer, en ik probeerde me iets meer te geven. Mensen vanop de eerste rij begonnen mee te dansen... de sfeer zat er in. Op het einde groot applaus. Wii, ik was tevreden ! En de mensen in Keulen waren ook content ^^ We kregen nog allemaal een roos, en veel schouderklopjes achteraf. Dat was zo fijn, als je weet dat die mensen ervan genoten hebben.
Om eerlijk te zijn, ik vond dat ik helemaal niet zo schitterend gedanst had. Vooral qua enthousiasme en overtuiging... het kon nog veeeel beter, bewegingen groter maken en zo, krachtiger overkomen... maar ach :) Dan weet ik dat weer voor de volgende keer, he.
Na dat alles bleven we nog een tijdje praten en van de sfeer genieten, maar rond elf uur wendden we ons toch huiswaarts. Het was nog een lange rit, maar we haalden het. Tegen drie uur dertig lag ik toch in m'n bed. Het was een mooie dag ! En ik ben blij dat ik die ervaring mocht meemaken.
woensdag 1 oktober 2008
Begin van nieuw schooljaar = chaos
Namaste
Ik was de laatste weken af en toe komen piepen hier, en altijd dacht ik van 'oh, ik moet dringend nog eens iets schrijven', maar het ding was dat ik gewoon nooit wist WAT ik nu precies moest schrijven. Het is niet dat er niets gebeurt, oh nee, verre van.
Zondag is er het optreden in Keulen waar ik toch al lichtjes nerveus voor begin te worden... waaah. Kheb mn outfit al, waaronder een prachtige rode tulband ^^. Deze week trouwens veel repetities achter de rug. Irina is een geestige en de oefensessies verlopen vlot. Tis leuk om er weer eens mee bezig te zijn. Ik kan me er wat in afreageren he. Donderdag is er trouwens alweer de eerste bollywoodles van Gwenda.
Daarnaast ook steeds weer problemen bij het vinden van een fiets die werkt... Alsook problemen met de betaling van telenet-internet. Door dat en andere gebeurtenissen, loop ik de laatste tijd iets nerveuzer dan anders... straks neem ik een rustig bad, dat zal deugd doen. Zo'n heet bad doet echt wonderen. Volledig afgesloten van de buitenwereld terwijl je voelt hoe het warme water je sust en kalmeert. Hmm.
De lessen zijn ook weer volop bezig, en daar geniet ik wel van. Vreemd genoeg...
Volgende week dinsdag echter zal ik er een tijdje niet zijn. Ik vertrek dan voor twee weken naar Amerika, meer bepaald Florida. Het beloofd een super reisje te worden, dus ik kijk er enorm naar uit. Alleen de gedachte om nog twee weken zon op mn snoet te ervaren... ja ja.... hmm super ^^ Dan ben ik helemaal klaar voor de winter. En heb ik nieuwe verhaalstof voor op mn blog. Kan al bijna niet meer wachten :D
Tot later !
xxx
zondag 31 augustus 2008
Slaap zacht, Sterrenpracht
bi-n-nûr ish-shams !
Tis een weekend zoals we al lang zo geen meer gehad hebben. Zonnig, met andere woorden, en warm.. en zomers..! Ben gisteren tussen het studeren door even naar de Tuin van Kina geweest aan de Sint-Pietersabdij. Het is onvoorstelbaar hoe één klein uurtje van intens genieten iemands gemoed volledig kan rechthouden. Ik denk dat ik straks ook weer eventjes ga, want ik lijk er achteraf beter door te studeren.
Het einde van de herexamens is bijna in zicht. Ik verveel me bijna dood. Gelukkig ben ik soms eens ongehoorzaam aan mezelf of ik zou eindeloos gefrustreerd zijn. Ik moet zeggen dat dit de meest warrige chaotische examenperiode ooit was. Het lijkt elke keer weer een beetje erger te worden.. maar uiteindelijk sla ik me toch wel overal door.
Ik was vorige nacht wat onrustig en ben dan maar op het badkamerdak geklauterd en naar de sterren gekeken voor een tijdje. Het waren er opmerkelijk veel, en dat is vreemd zo midden in het stad. Veel zeiden ze niet, maar hun schittering ging tot in mn hartje ^^ i luv starry nights !
Hoe zou het zijn om onder een heldere sterrenhemel te leven, in plaats van een gouden zon? Een beetje zoals de woonplaats van de goden in de Mahabharata (indisch epos), of als de Elfen van Cuiviénen (Tolkien). Jammer dat wij meestal slapen als de sterren schitteren en de lichtvervuiling onze hemel overbelicht.
Als je een tijdje naar de sterren kijkt kun je soms een heel vreemd wijds gevoel krijgen. Alsof je voor een moment werkelijk snapt hoe nietig wij zijn. Ik vind het een heel rustgevende gedachte dat de sterren er altijd zullen zijn. Nou niet altijd, maar vanuit het perspectief van een mensenleven... Ach soit, kijk gewoon zelf eens langer dan 5 minuten naar een sterrenhemel en dan snap je misschien wel wat ik bedoel :)
Maar na het sterrenkijkmoment voelde ik me wel beter en sliep ik heel goed.
Dit gezegd zijnde (ik had gewoon zin om nog iets te schrijven), ben ik er dan weer eens vandoor !
Adieu !
Tis een weekend zoals we al lang zo geen meer gehad hebben. Zonnig, met andere woorden, en warm.. en zomers..! Ben gisteren tussen het studeren door even naar de Tuin van Kina geweest aan de Sint-Pietersabdij. Het is onvoorstelbaar hoe één klein uurtje van intens genieten iemands gemoed volledig kan rechthouden. Ik denk dat ik straks ook weer eventjes ga, want ik lijk er achteraf beter door te studeren.
Het einde van de herexamens is bijna in zicht. Ik verveel me bijna dood. Gelukkig ben ik soms eens ongehoorzaam aan mezelf of ik zou eindeloos gefrustreerd zijn. Ik moet zeggen dat dit de meest warrige chaotische examenperiode ooit was. Het lijkt elke keer weer een beetje erger te worden.. maar uiteindelijk sla ik me toch wel overal door.
Ik was vorige nacht wat onrustig en ben dan maar op het badkamerdak geklauterd en naar de sterren gekeken voor een tijdje. Het waren er opmerkelijk veel, en dat is vreemd zo midden in het stad. Veel zeiden ze niet, maar hun schittering ging tot in mn hartje ^^ i luv starry nights !
Hoe zou het zijn om onder een heldere sterrenhemel te leven, in plaats van een gouden zon? Een beetje zoals de woonplaats van de goden in de Mahabharata (indisch epos), of als de Elfen van Cuiviénen (Tolkien). Jammer dat wij meestal slapen als de sterren schitteren en de lichtvervuiling onze hemel overbelicht.
Als je een tijdje naar de sterren kijkt kun je soms een heel vreemd wijds gevoel krijgen. Alsof je voor een moment werkelijk snapt hoe nietig wij zijn. Ik vind het een heel rustgevende gedachte dat de sterren er altijd zullen zijn. Nou niet altijd, maar vanuit het perspectief van een mensenleven... Ach soit, kijk gewoon zelf eens langer dan 5 minuten naar een sterrenhemel en dan snap je misschien wel wat ik bedoel :)
Maar na het sterrenkijkmoment voelde ik me wel beter en sliep ik heel goed.
Dit gezegd zijnde (ik had gewoon zin om nog iets te schrijven), ben ik er dan weer eens vandoor !
Adieu !
woensdag 27 augustus 2008
Arabisch V
as-salâm 3aleykum...
Morgen schriftelijk examen Arabisch V.. Ik vrees voor een miniramp. Het gaat niet zo goed met mijn studies. Ik weet niet wat er gebeurt maar de concentratie is volledig zoek.. en de motivatie ook. Nu goed, er zijn er zoveel die hier door moeten, dus dan moet dat van mij ook maar zeker. Ik hoop alleszins dat het nu wat rustiger wordt, want het was een bewogen vakantie. En ik hoop dat er na de examens nog een stukje 'ontspannende' vakantie komt...
Verder liggen mijn schrijfsels stil. Oraean wacht vol ongeduld om verder op avontuur te gaan - als hij zou weten wat hem te wachten stond zou hij waarschijnlijk niet zo ongeduldig zijn -, maar ik heb wel vorderingen gemaakt in het ontwikkelen van een grammaticaal uitbundige sterrentaal, het Mlauä. Het is een soort ruwer en verfijnd (nogal paradoxaal he) Sanskrit/Prakrit geworden.
Ik hoop echt dat er na de herexamens nog een reisje komt, dat zou zo leuk zijn. Het dansen is nu ook weer gestart, en op 4 oktober ligt er zelfs een klein optreden in Keulen in't verschiet. 't Betreft een voorstelling voor de indische gemeenschap van Keulen of zo, die dan een paar dagen durende Durga Puja (feestelijkheen en rituelen voor de godin Durga) houden. Ik kijk er reeds naar uit !
Nu ga ik afsluiten en verder studeren, het wordt een lange nacht.
ma3a s-salâm !
Morgen schriftelijk examen Arabisch V.. Ik vrees voor een miniramp. Het gaat niet zo goed met mijn studies. Ik weet niet wat er gebeurt maar de concentratie is volledig zoek.. en de motivatie ook. Nu goed, er zijn er zoveel die hier door moeten, dus dan moet dat van mij ook maar zeker. Ik hoop alleszins dat het nu wat rustiger wordt, want het was een bewogen vakantie. En ik hoop dat er na de examens nog een stukje 'ontspannende' vakantie komt...
Verder liggen mijn schrijfsels stil. Oraean wacht vol ongeduld om verder op avontuur te gaan - als hij zou weten wat hem te wachten stond zou hij waarschijnlijk niet zo ongeduldig zijn -, maar ik heb wel vorderingen gemaakt in het ontwikkelen van een grammaticaal uitbundige sterrentaal, het Mlauä. Het is een soort ruwer en verfijnd (nogal paradoxaal he) Sanskrit/Prakrit geworden.
Ik hoop echt dat er na de herexamens nog een reisje komt, dat zou zo leuk zijn. Het dansen is nu ook weer gestart, en op 4 oktober ligt er zelfs een klein optreden in Keulen in't verschiet. 't Betreft een voorstelling voor de indische gemeenschap van Keulen of zo, die dan een paar dagen durende Durga Puja (feestelijkheen en rituelen voor de godin Durga) houden. Ik kijk er reeds naar uit !
Nu ga ik afsluiten en verder studeren, het wordt een lange nacht.
ma3a s-salâm !
vrijdag 1 augustus 2008
China update after all
Namaste dear all
Verontschuldig mij m'n lànge afwezigheid op deze virtuele stek. Een duistere orkaan woedde over m'n leven en verhinderde mij een tijd deftige stukjes te schrijven.
And now I'm back...
I hope you all didn't miss too much. Misschien stellen jullie zich de vraag hoe het in China is afgelopen? Nou dat was best een avontuur, maar veel meer dan er in de vorige posts staat valt er nou ook weer niet meer te vertellen.
De uitstap naar Beijing was eerder onplezant in die zin dat een voedselvergiftiging mij gegrepen heeft. Toch heb ik op de chinese muur gelopen en die is wel heel lang moet ik zeggen, maar zo imposant nou ook weer niet. Het feit dat er hordes chinezen opliepen, nederzettingen rond gebouwd waren en in de verte de snelweg raasde, maakte dat het er toch net iets minder iddylisch uitzag. De chinese muur is slechts op bepaalde delen geopend voor bezoek, en daar is het dan ook verdomd druk. Beetje vergelijkbaar met de zeedijk van Blankenberge op topdagen. Maar.. steil is hij wel ! Hij volgt de natuurlijke glooiing van het (ruw bergachtige) landschap ^^.
Verder was ook de Lamatempel de moeite waard. Een oud tempelcomplex, hoewel ook volledig gerestaureerd -_-, waar voornamelijk tibetaanse boeddhisten verbleven alsook de vroegere dalai lama's. In de hoofdtempel achteraan het complex bevond zich een massief houten Boeddha die wel 18 meter hoog was. Dat was op z'n minst imposant. Jammer dat we daar geen foto's mochten van nemen. Verder heb ik een grote gebedsmolen wat rondjes doen draaien. Er stond een mantra op geschreven in een schrift dat niet tibetaans en niet devanagari was, dus ik kon het niet lezen. Volgens mij was het het ranjana-schrift, hoewel het ook een variatie daarop kon geweest zijn. Doorheen de tijd zijn er veel adaptaties van indische schriften aangenomen om sanskritmantra's in sino-tibetaanse talen te schrijven.
Op het pleintje voor de hoofdtempel van het Lama-complex bevond zich een grote metalen container waarin constant wierook geofferd werd. Ook dit vond ik best fascinerend. Waar de meeste historische sites opgekalfaterd zijn, herschilderd, gerestaureerd en dus nog weinig authentiek overkomen en bovendien enorm drukbezocht zijn allemaal, was het een mooi zicht om mensen actief het boeddhisme te zien belijden. Wierook werd devoot aangestoken, waarna met de knieën op een kussen werd neergezeten, de wierookstokken (van die grote he, niet van die kleintjes van bij ons) hoog boven het hoofd gehouden, gebeden en wensen prevelend voor een tijdje, waarna ze ze in de container deponeerden, waaruit vaak grote vlammen en een dikke, naar salie ruikende rook oprezen. Doordat het de hele dag regende en door de lage bewolking werd een heel zwoele sfeer gecreëerd. Maar nu weet ik tenminste dat chinezen wel geloven :)
Verder viel er niet echt veel te zien, mede ook danzij de smog :p Die was in Beijing nog vijf keer zo erg als in Tianjin. Uhm... fastfood, beton, bruggen, lichtjes, chaotisch verkeer, grijs, oneworldonedream-logo's... dat was het zowat. Mijn excuses voor deze eerder negatieve kijk op china, maar eens de nieuwigheid er wat af was, kon het mij echt niet meer boeien. Ik begrijp nu heel goed waarom chinezen zo gek zijn op onze cultuursteden.
Hier sluit ik het hoofdstuk China dan af. Indien iemand opmerkingen heeft over bepaalde zaken, of nog vragen, mag je ze me altijd stellen ^^
Volgende posts zullen eerder over herexamens gaan, bollywooddans, nieuw kot, het belang van orde en netheid, de mentale omzwervingen van een vergeten watergeestje en kavani-grammatica alsook pelgrimrituelen... (en nog veel meer he ;)
Bye ^^
Verontschuldig mij m'n lànge afwezigheid op deze virtuele stek. Een duistere orkaan woedde over m'n leven en verhinderde mij een tijd deftige stukjes te schrijven.
And now I'm back...
I hope you all didn't miss too much. Misschien stellen jullie zich de vraag hoe het in China is afgelopen? Nou dat was best een avontuur, maar veel meer dan er in de vorige posts staat valt er nou ook weer niet meer te vertellen.
De uitstap naar Beijing was eerder onplezant in die zin dat een voedselvergiftiging mij gegrepen heeft. Toch heb ik op de chinese muur gelopen en die is wel heel lang moet ik zeggen, maar zo imposant nou ook weer niet. Het feit dat er hordes chinezen opliepen, nederzettingen rond gebouwd waren en in de verte de snelweg raasde, maakte dat het er toch net iets minder iddylisch uitzag. De chinese muur is slechts op bepaalde delen geopend voor bezoek, en daar is het dan ook verdomd druk. Beetje vergelijkbaar met de zeedijk van Blankenberge op topdagen. Maar.. steil is hij wel ! Hij volgt de natuurlijke glooiing van het (ruw bergachtige) landschap ^^.
Verder was ook de Lamatempel de moeite waard. Een oud tempelcomplex, hoewel ook volledig gerestaureerd -_-, waar voornamelijk tibetaanse boeddhisten verbleven alsook de vroegere dalai lama's. In de hoofdtempel achteraan het complex bevond zich een massief houten Boeddha die wel 18 meter hoog was. Dat was op z'n minst imposant. Jammer dat we daar geen foto's mochten van nemen. Verder heb ik een grote gebedsmolen wat rondjes doen draaien. Er stond een mantra op geschreven in een schrift dat niet tibetaans en niet devanagari was, dus ik kon het niet lezen. Volgens mij was het het ranjana-schrift, hoewel het ook een variatie daarop kon geweest zijn. Doorheen de tijd zijn er veel adaptaties van indische schriften aangenomen om sanskritmantra's in sino-tibetaanse talen te schrijven.
Op het pleintje voor de hoofdtempel van het Lama-complex bevond zich een grote metalen container waarin constant wierook geofferd werd. Ook dit vond ik best fascinerend. Waar de meeste historische sites opgekalfaterd zijn, herschilderd, gerestaureerd en dus nog weinig authentiek overkomen en bovendien enorm drukbezocht zijn allemaal, was het een mooi zicht om mensen actief het boeddhisme te zien belijden. Wierook werd devoot aangestoken, waarna met de knieën op een kussen werd neergezeten, de wierookstokken (van die grote he, niet van die kleintjes van bij ons) hoog boven het hoofd gehouden, gebeden en wensen prevelend voor een tijdje, waarna ze ze in de container deponeerden, waaruit vaak grote vlammen en een dikke, naar salie ruikende rook oprezen. Doordat het de hele dag regende en door de lage bewolking werd een heel zwoele sfeer gecreëerd. Maar nu weet ik tenminste dat chinezen wel geloven :)
Verder viel er niet echt veel te zien, mede ook danzij de smog :p Die was in Beijing nog vijf keer zo erg als in Tianjin. Uhm... fastfood, beton, bruggen, lichtjes, chaotisch verkeer, grijs, oneworldonedream-logo's... dat was het zowat. Mijn excuses voor deze eerder negatieve kijk op china, maar eens de nieuwigheid er wat af was, kon het mij echt niet meer boeien. Ik begrijp nu heel goed waarom chinezen zo gek zijn op onze cultuursteden.
Hier sluit ik het hoofdstuk China dan af. Indien iemand opmerkingen heeft over bepaalde zaken, of nog vragen, mag je ze me altijd stellen ^^
Volgende posts zullen eerder over herexamens gaan, bollywooddans, nieuw kot, het belang van orde en netheid, de mentale omzwervingen van een vergeten watergeestje en kavani-grammatica alsook pelgrimrituelen... (en nog veel meer he ;)
Bye ^^
dinsdag 8 juli 2008
Dag Er en San ;)
Ni hao
Tijd voor een update. Gisteren (maandag) was onze eerste volle dag in Tianjin. Na lang te slapen, tot twaalf uur begot, hebben we ons klaargemaakt en onze valiezen een beetje uitgepakt en smiddags een soort wokgerecht gemaakt in het primitieve keukentje. Een oud gasvuurtje, afwassen in een plastieken bak omdat de gootsteen niet afsluit.. Het was eens iets anders. Maar het was wel lekker.
Tijd voor een update. Gisteren (maandag) was onze eerste volle dag in Tianjin. Na lang te slapen, tot twaalf uur begot, hebben we ons klaargemaakt en onze valiezen een beetje uitgepakt en smiddags een soort wokgerecht gemaakt in het primitieve keukentje. Een oud gasvuurtje, afwassen in een plastieken bak omdat de gootsteen niet afsluit.. Het was eens iets anders. Maar het was wel lekker.
Het weer was heel bedompd en grijs en de Toren was in een laagje smog gehuld. We lieten ons echter niet tegenhouden om een wandelingetje te maken in de buurt. Twas lekker warm, maar toch vreemd vochtig en grijs weer.. Wat later kwam papa thuis en we maakten ons klaar om te gaan eten. Eerst zochten we naar een goedkope groentenmarkt en liepen door wat groezelige steegjes. De groentenmarkt – die herkenbaar was door z’n Koreaanse uithangborden – was echter gesloten. Vervolgens liepen we door een jongerenbuurt of zoiets, met wat flashy kapperszaken in een vervuild straatje. We zagen een chinees met een opvallende blonde coupe… (erg he :p) Wat verder kwamen we ook het kapsalon tegen waar papa z'n haar al eens liet knippen.
De Tower - zoals ik hem dus noem
o.a. een kapperszaak ;)
Daarna liepen we via de dwarsstraat van de third naar de second avenue, waar we hadden afgesproken met een collega van pa’s werk, en zijn vrouw en twee dochtertjes. Sympathieke mensen en het deed deugd van eens Vlaams te horen :D want dat chinees overal, man man man. Ik heb lekker gegeten in een resto waarvan de eigenaar een duitser was, en dat was te merken aan de inrichting en de menukaart. Wederom heb ik dus geen chinees gegeten. Na een gezellige avond, waarbij Laurence, de vrouw van Kurt ons veel wist te vertellen over China en vooral Tianjin, waar de leuke plaatsjes waren, tips voor vervoer enzoverder, gingen we weer naar het appartement na nog een avondwandelingetje gemaakt te hebben. Daarna gingen we slapen.
Nou… niet echt slapen. Door de jetlag en de hitte raakte ik niet in slaap. Ben dan maar rond vijf uur smorgens weer opgestaan voor een vroeg ontbijt, terwijl het buiten klaar begon te worden en nog wat chatten met het thuisland, waar het nog maar elf uur ’s avonds was. Rond zes uur opnieuw in mn bed gekropen, en geslapen tot twaalf uur dan weer. Dat was niet echt de bedoeling.
Zo was het intussen dinsdag geworden. Elise ging shoppen met Laurence in de winkelstraat van Tanggu (het district waarin we ons bevinden), en we moesten nog vlug naar de Tescoo om wat voeding en drank. Het regende en we liepen gezellig in ons tshirtje onder de paraplu, terwijl het wat druppelde. Regen is plezant als het warm is :p
In de Tescoo was het weer druk, maar dat was leuk, die chinezen staren mij en mn zus soms nogal aan, en proberen van tijd tot tijd een gesprek, maar verder dan ‘hellow’, of ‘ni hao’ raken we meestal niet. De kennis van het Engels is echt nihil. En dat in een economisch centrum.
Wat me ook opvalt is dat hier allemaal andere beestjes zitten dan in België. Talloze zwaluwen vliegen hier rond in de stad, en nesten onder afdaken of in bomen, grote libellen zweven boven de parking rond de Tower, en bij ons oprit fladderde een grote vleermuis rond, pal boven onze hoofden.
Winkelstraat van TangguDeze namiddag ruimde ik het appartement wat op en deed de afwas. Het had zo z’n charmes. Buiten bleef het regenen terwijl Elise met Laurence weg was. Toen ze een paar uur later terug kwam leerden we de chinese cijfers en een paar elementaire zinnetjes. Het is verschrikkelijk. Al die klanken lijken op elkaar en die tonen zijn nog het hatelijkst van al.
Rond zes uur kwam papa thuis en rond zeven uur zetten we koers naar een chinees restaurantje langs de third avenue. Ik keek mn ogen weer uit op het verkeer, de brede voetpaden, maar vooral weer de vele lichtjes langs de weg. Dit mag dan misschien beetje kinderachtig klinken, maar het is echt leuk. De nacht is hier absoluut niet saai. Ik heb al vele foto’s genomen, hoewel die nooit volledig de sfeer kunnen weergeven. 
De lichtjes van Third Avenue
De lichtjes van Third Avenue‘Bij de rokskes’ was het lekker. Waarom noemen we dit restaurant zo? Omdat de opdiensters gekleed waren in schotse outfit. met hoog opgetrokken kousen, minirok en vestje in schots motief… Het eten werd weer met grote intervallen opgediend, maar het was wel lekker. Heel lekker zelfs – vooral de rundsreepjes -, en ik heb die techniek om met stokjes te eten eindelijk beet. Yay !
Bij het naar huis gaan opnieuw nog wat rondgelopen en nu zit ik hier dit te typen.
Tot zover was het eigenlijk best een rustige vakantie, dat merken jullie wel… maar het is ideaal om een beetje een beeld te vormen van deze wereld die zo verschillend is van de onze. Ik amuseer mij hier super. Ben hier heel ontspannen.
Morgen maken we een uitstap (met Laurence en haar kindjes) naar het centrum van Tianjin, waar hopelijk iets meer cultuur te rapen valt, en vrijdag vertrekken we voor vier dagen naar Beijing met papa, waar we een lang lijstje af te werken hebben. Het Tienanmenplein, de Verboden Stad, het Bei Hai park, de Tempel van de Hemel, het Zomerpaleis, de chinese Muur, … Ik hoop echter dat we ook minder bekende dingen kunnen bezoeken. In het centrum van Beijing is een grote moskee !! Die had ik graag gezien. En er is ook een heuse Tibetaanse tempel ergens verdoken, die wel 63 meter hoog is. Maar goed… we zien wel.
Nu sluit ik af en kijk om nog wat foto’s te uploaden.
Tot gauw !!
Zaijian xx
Uitzicht vanop de oprit van ons appartement
Third Avenue
zondag 6 juli 2008
First Day
Ni hao !
Eindelijk in China.
Gisteren zijn we omstreeks twee uur dertig vertrokken uit Desselgem richting Lille, waar we de tgv namen, nadat we de tickets ingewisseld hadden aan het loket, richting Charles de Gaules, Parijs. Die luchthaven in Parijs is dan misschien wel veel groter dan Zaventem, maar ik vond hem ook veel leuker en prachtiger om te zien en zo :p Na wat wachten begon algauw het tien uur lange vliegen.
Man dat was lastig :p Tien uur stil zitten is niet aan mij besteed, maar ik heb het toch overleefd. We stegen op toen het nog licht was in Parijs, om algauw via Finland en Siberië te vliegen, terwijl de nacht ettelijke graden zuidelijker onder ons door gleed. Wanneer we via Mongolie (we vlogen pal boven UlanBatar) Beijing bereikten was het reeds ochtend in China, dus de nacht is letterlijk aan ons voorbijgegaan. Geslapen heb ik allerminst. De ons omringende chinezen op de vlucht leken daar echter veel minder moeite mee te hebben. De man naast mij heeft gedurende tien uur geen woord gezegd, een uurtje geslapen en de overige negen uur gewoon voor zich uit zitten staren. Vreemd volk hoor.
In de luchthaven van Beijing wachtte vaderlief ons op, en we zetten koers naar Tianjin, onder een hete zon, in een oude voiture, zo'n twee uur en een half. Ik moet zeggen dat dat er toch wat te veel aan was. Bochten nemen in vierde of vijfde vitesse, oversteken via de pechstrook (rechts dus), constant getoeter, en absoluut geen beenruimte...
Het appartement zelf is heel ruim en groot en super om te vertoeven. Na wat te bekomen, zijn we boodschappen gaan doen in een chinese supermarkt. Enorm fruit en groentenaanbod, merendeel had ik nog nooit gezien. Ook aquaria met levende visjes en schelpdieren die vers gehouden worden, het had iets heel exotisch...
Echt exotisch is het hier niet hoor, alles is nieuwbouw, naar westers model, dus de straten zijn allemaal brede avenues met hoog oprijzende blokken, die snachts in een soort Vegas imitatie veranderen, want
chinezen houden blijkbaar van lichtreclames en kitcherige kleurtjes.
Deze foto heb ik niet genomen. Ik vond hem op het internet, maar we zitten zowat vlakbij die grijze toren gelogeerd.
Na heel lekker gegeten te hebben in een iers restaurant (door chinezen uitgebaat natuurlijk) gingen we weer naar het appartement, waar een airco voor heerlijke verkoeling zorgt. Dag en nacht, door de smog is het hier constant warm en ietwat vochtig... dat wordt wennen.
En de smog is erg hier, misschien nog een geluk dat het maar voor twee weken is :p, of ik zou beginnen vrezen voor mn gezondheid. Aan gezonde voeding zal er hier dan weer geen tekort zijn.
Tot zover mn eerste indrukken van dit deeltje van het reusachtige China. Ik bevind me in Teda - wat staat voor Tianjin Economic-technological Development Area -, een onderdeel van de stad Tianjin, die zo'n 10 miljoen inwoners bevat...
Ik denk dat ik me nu ga douchen ! Tis tijd om te gaan slapen.
xx
Eindelijk in China.
Gisteren zijn we omstreeks twee uur dertig vertrokken uit Desselgem richting Lille, waar we de tgv namen, nadat we de tickets ingewisseld hadden aan het loket, richting Charles de Gaules, Parijs. Die luchthaven in Parijs is dan misschien wel veel groter dan Zaventem, maar ik vond hem ook veel leuker en prachtiger om te zien en zo :p Na wat wachten begon algauw het tien uur lange vliegen.
Man dat was lastig :p Tien uur stil zitten is niet aan mij besteed, maar ik heb het toch overleefd. We stegen op toen het nog licht was in Parijs, om algauw via Finland en Siberië te vliegen, terwijl de nacht ettelijke graden zuidelijker onder ons door gleed. Wanneer we via Mongolie (we vlogen pal boven UlanBatar) Beijing bereikten was het reeds ochtend in China, dus de nacht is letterlijk aan ons voorbijgegaan. Geslapen heb ik allerminst. De ons omringende chinezen op de vlucht leken daar echter veel minder moeite mee te hebben. De man naast mij heeft gedurende tien uur geen woord gezegd, een uurtje geslapen en de overige negen uur gewoon voor zich uit zitten staren. Vreemd volk hoor.
In de luchthaven van Beijing wachtte vaderlief ons op, en we zetten koers naar Tianjin, onder een hete zon, in een oude voiture, zo'n twee uur en een half. Ik moet zeggen dat dat er toch wat te veel aan was. Bochten nemen in vierde of vijfde vitesse, oversteken via de pechstrook (rechts dus), constant getoeter, en absoluut geen beenruimte...
Het appartement zelf is heel ruim en groot en super om te vertoeven. Na wat te bekomen, zijn we boodschappen gaan doen in een chinese supermarkt. Enorm fruit en groentenaanbod, merendeel had ik nog nooit gezien. Ook aquaria met levende visjes en schelpdieren die vers gehouden worden, het had iets heel exotisch...
Echt exotisch is het hier niet hoor, alles is nieuwbouw, naar westers model, dus de straten zijn allemaal brede avenues met hoog oprijzende blokken, die snachts in een soort Vegas imitatie veranderen, want
chinezen houden blijkbaar van lichtreclames en kitcherige kleurtjes.Deze foto heb ik niet genomen. Ik vond hem op het internet, maar we zitten zowat vlakbij die grijze toren gelogeerd.
Na heel lekker gegeten te hebben in een iers restaurant (door chinezen uitgebaat natuurlijk) gingen we weer naar het appartement, waar een airco voor heerlijke verkoeling zorgt. Dag en nacht, door de smog is het hier constant warm en ietwat vochtig... dat wordt wennen.
En de smog is erg hier, misschien nog een geluk dat het maar voor twee weken is :p, of ik zou beginnen vrezen voor mn gezondheid. Aan gezonde voeding zal er hier dan weer geen tekort zijn.
Tot zover mn eerste indrukken van dit deeltje van het reusachtige China. Ik bevind me in Teda - wat staat voor Tianjin Economic-technological Development Area -, een onderdeel van de stad Tianjin, die zo'n 10 miljoen inwoners bevat...
Ik denk dat ik me nu ga douchen ! Tis tijd om te gaan slapen.
xx
zaterdag 5 juli 2008
Ready To Go
Haydiehow
Um... Keb een tijdje niet geschreven wegens het thuiszijn en niet zo toegankelijk zijn van de computer. Mn examens liggen ondertussen al een tijdje achter mij, alsook de uitslag (die niet zo denderend was, maar ach ^^ leve herexamens). Maandag ben ik naar huis gegaan, om den dinsdag een dagje aan de zee van Wenduine te vertoeven met de mama en de zus. Plezant. Woensdag wat huiselijke taakjes opgeknapt, donderdag gaan shoppen in gent met Elise, maar twas een moeilijke zoektocht. Vrijdag valies gemaakt en vandaaaaaag beetje aan't stressen. Nog wat geholpen in't kapsalon en valies gecheckt, dus we zijn ready to go. Ongeloofelijk vind ik het eigenlijk wel.
Vorig weekend was wel funnig. Was verjaardagsfeestje van Cedric, was goed feestje, fascinerende dingen gezien :p ook leuke dingen meegemaakt. Yay.
En dus zit ik hier te wachten. Kheb eigenlijk honger. Ik zoek mij iets om te eten, en de volgende keer dat ik van mij laat horen zal dan in China zijn i guess..
Sweet Kisses
Me
Um... Keb een tijdje niet geschreven wegens het thuiszijn en niet zo toegankelijk zijn van de computer. Mn examens liggen ondertussen al een tijdje achter mij, alsook de uitslag (die niet zo denderend was, maar ach ^^ leve herexamens). Maandag ben ik naar huis gegaan, om den dinsdag een dagje aan de zee van Wenduine te vertoeven met de mama en de zus. Plezant. Woensdag wat huiselijke taakjes opgeknapt, donderdag gaan shoppen in gent met Elise, maar twas een moeilijke zoektocht. Vrijdag valies gemaakt en vandaaaaaag beetje aan't stressen. Nog wat geholpen in't kapsalon en valies gecheckt, dus we zijn ready to go. Ongeloofelijk vind ik het eigenlijk wel.
Vorig weekend was wel funnig. Was verjaardagsfeestje van Cedric, was goed feestje, fascinerende dingen gezien :p ook leuke dingen meegemaakt. Yay.
En dus zit ik hier te wachten. Kheb eigenlijk honger. Ik zoek mij iets om te eten, en de volgende keer dat ik van mij laat horen zal dan in China zijn i guess..
Sweet Kisses
Me
woensdag 25 juni 2008
The Last Exam
Namaste !
Vanaf heden zullen mn zomerse avontuurtjes en dergelijke andere ervaringen hier van tijd tot tijd neergeschreven worden =) Tenminste als mn luiheid mij niet saboteert in het schrijven.
Het grote evenement dat nu voor de boeg staat, is het vertrek naar Tianjin, China op 5 juli. Ik begin er serieus naar uit te kijken hoe het daar zal zijn, hoe mn vader zijn plan daar trekt, en of het eten daar even lekker is als hier :p
Voorlopig zit ik nog in Gent, de examens zijn nog bezig, morgen mn laatste (islamwereld)... Dat betekent dat ik reeds zal afronden, aangezien syrisch en egyptisch nationalistische geschiedenis zich niet zomaar in mn hersens komen nestelen...
Cheerz !
(hoe dat in't chinees gaat, zal ik binnenkort wel weten hoop ik)
Vanaf heden zullen mn zomerse avontuurtjes en dergelijke andere ervaringen hier van tijd tot tijd neergeschreven worden =) Tenminste als mn luiheid mij niet saboteert in het schrijven.
Het grote evenement dat nu voor de boeg staat, is het vertrek naar Tianjin, China op 5 juli. Ik begin er serieus naar uit te kijken hoe het daar zal zijn, hoe mn vader zijn plan daar trekt, en of het eten daar even lekker is als hier :p
Voorlopig zit ik nog in Gent, de examens zijn nog bezig, morgen mn laatste (islamwereld)... Dat betekent dat ik reeds zal afronden, aangezien syrisch en egyptisch nationalistische geschiedenis zich niet zomaar in mn hersens komen nestelen...
Cheerz !
(hoe dat in't chinees gaat, zal ik binnenkort wel weten hoop ik)
Abonneren op:
Posts (Atom)